Schetsen, deel 6

DOODSKLOKJE.    99

lucifer van de aschbak, reikte hoog naar het glas van de petroleumlamp, trachtte het houtje vlam te doen vatten.

Bijna brandde hij z’n vingers.

„U is wèl zuinig/ glimlachte ik: „geef liever ’n versche....”

„Nee, nee,* zei hij, pijnlijk de vingers wrijvend: „zoo smijten we ’r niet mee.”

Driftig scheurde hij 'n hoek van de krant, frommelde dien tot een reep, hield ’t opnieuw boven de lamp.

Ik stak mijn sigaar op, spotte:

„Wij, jonge menschen, kunnen van u héél wat zuinigheid leeren” ....

„Ach, ’t is geen zuinigheid van ’m!” lachte z’n dochter, achter de tafel: „hij is bang dat z’n éigen lucifers opraken! ”

„Z’n eigen lucifers?” informeerde ik.

„Ja,” begon de ouwe heer gepiqueerd uit te leggen: „daar lacht zij om — maar ik sta ’r op. Zie nou is hier, meneer, tien jaar gelejen toen m’n vrouw nog leefde, toen heb ’k is op ’n verkooping ’n hééle kist lucifers gekocht — van die echte ouwerwetsche phos-phorlucifers, die je nóu in de stad niet meer krijgen kan — en die pasten precies in me zilveren doossie. Daar zaten me ’n dóózen lucifers in die kist, meneer! D’r leek geen opkommen an. Toen me vrouw stierf was ’r nog geen kwart van de kist op — en nou heb ’k me in me hoofd gezet dat ’k zuinig met me phosphorlucifers mot wezen. Zijn ze op, dan kan ’k me zilveren doossie niet meer gebruiken” ....

„Néé, vader,” lachte de dochter: „nou vertel je meneer niet alles. Hij is bijgeloovig, meneer. Eens heeft-ie is gezegd dat-ie zóólang die leeft z’n éigen lucifers wil houen en dat zoodra ze op zijn z’n uurtje geslagen heeft! Ja, zóó mal is-die meneer” ....