Schetsen, deel 6

DOODSKLOKJE.    101

Doorgaans lag bij z’n tabakspoten stapeltje papieren strookjes, bukte hij zich naar het potkacheltje, smokkelde.

Wij lachten dan.

„Vader — zoo hou je je niet an je voornemen,* zei z’n dochter: „zóó is ’t geen kunst iets te geloo-ven”....

„Da’s mijn zaak,” zei hij dan, stroef.

En ’noogenblik later probeerde hij ’n half verkoolden lucifer boven de lamp.

Het werd zomer. De kachel werd weggezet — de lamp ging eerst laat op.

Ik spotte niet meer met z’n bijgeloof. Het werd tragisch z’n listig bewegen gade te slaan.

„Vader wordt kindsch,” zei eens de dochter, toen we alleen waren : „hoe ouwer die wordt — hoe meer de malle luciferskist ’m in z’n maag zit. Je kan geen doosje gewone lucifers laten slingeren of wèg zijn ze. Precies of-die ze opeet. ’t Is niet bij te houen” ....

„Laat ’m z’n gang gaan” ....

„Dat doe ’k ook — maar elk oogenblik zit je zélf in verlegenheid — zijn de standaards leeg — laatst was ’r uit de keuken ’n héél pak weg" ....

In die dagen letten we vrij scherp op ’m.

Het zilveren doosje bleef in z’n vestjeszak. Daarvan gebruikte hij niet meer. Wel streek hij druk gewone lucifers af. In z’n huisjasje zaten soms drie doosjes gelijk. Vragen er om dee hij nooit. Dan werd-ie bespot. Hij nam ze of kocht ze.

Toen kwam de winter mèt het potkacheltje, mèt de lamp. Tevreden rookte hij z’n pijpen, scheurde stukjes papier af, stak de pijp in de kachel.

Maar hij vatte kou, werd bedlegerig, stierf onverwacht.

In de groote luciferskist vonden ze — hij had er