Schetsen, deel 6

ZIJ WIL NIET LEZEN    93

„ Hou je mond .... Lees ’t zachies .... ^?k

Wil Dries z’n naam niet per aventuur hoorei!”...,

„Kom moeder,” suste hij: „je mot niet an ’t érgste denken” ....

„Om ’t even,” redeneerde ze: „’k heb ’rdeheele dag an gedacht. As *k z’n naam ineens voor me in de krant zou zien, zou *k ’t besterven. Van al dat bloed waarvan je leest — daar — daar kan Dries bij zijn.”

Stug leunde ze in ’r stoel. Jan en Truus keken mekaar aan. ’t Zou wel zakken. Jawel, moeder die zóó trouw jaar in jaar uit èlken regel gelezen had — — die zou nou niet meer .... Dat hield ze niet uit. Eer de avond om was, zou je zien ....

Maar de avond ging om en ze keek niet naar de krant Tegen negen uur dutte ze in, werd wakker, strekte uit gewoonte de hand uit naar ’n blad, schrikte, bleef tot boterhammen-tijd zachtjes met de onderkaak kauwen, zooals ze altijd dee.

„Je kan ’m gerust lezen, moeder,” zei Jan nog eens verwonderd: „’r staan maar ’n paar telegrammen in — anders geen nieuws.”

„Dank; je,” herhaalde ze; „dank je”____

En den volgenden avond was het dezelfde historie. Niets leek veranderd in de monotonie der kamer-tjesdingen. Kwart over zeven zaten ze om de tafel, tikte de klok, suisde de lamp, pruttelde het theewater, dampte Jan — kwart over zeven klopte de klep van de brievenbus, alsof ’r een knokel naar de deur ketste, slofte Truus door de gang, klonk de schel, hoorde je de bus openschuiven, het kreuklen der krant, kwam Truus binnen, lei ze het blad voor Jan neer, reikte moeder den bril over, schonk de koppen in.

„Wil je gelooven,” zei het ouwetje: „dat ’k nou de krant niet meer luchten kan” ....