Schetsen, deel 6

94    ZIJ WIL NIET LEZEN

„Ik wel,” meende Jan: „dan hoor je nog wat”____

„In elk geval,” hernam ze: „dat zeg ’k je, Jan, dat as je wat leest — bij God is alles mogelijk — as je wat leest, dan wil ’k ’t niét weten, dan hou je ’t maar voor je”____

„Goed moeder,” zei hij vriendlijk.

En de avond drensde onrustig, terwijl niets geschiedde.

Zoo passeerde een week.

Van bulletins wou ze niet hooren. Ze was heelemaal niet nieuwsgierig.

Telkens herhaalde ze: als God ’t wil dan mot ’k berusten, maar wéten wil ’k niet — niet voor me tijd. En even dikwijls, als ze schijnbaar ingedut zat, de lippen zoo stroef geklemd dat je geen mond zag, kon ze in zichzelf snauwen met ’n dreigenden blik naar den kamerhoek....

„Die vént.... De schobbejak... .”

Toen kwamen de eerste berichten van grootere gevechten.

Of ze wou of niet, ze hóórde ’r van spreken — de melkboer an de deur sprak ’r over — de slager — de waschvrouw.

Op ’n avond, terwijl Jan las, rukte ze plotseling met kracht haar stoel om, zóo dat ze met ’r rug naar de tafel zat.

„Wat doe je moeder?” schrikte Truus.

„’k Wil Jan z’n gezicht niet zien as-die leest,” gromde ze.

En ’n andren avond, terwijl ze zoo gekeerd zat tot de kranten van tafel waren en Jan even fluistrend wat aan Truus zei, stopte ze wild de ouwe magere vingers in de oor en, hard roepend:

„ .... Hou je mond, Jan.... Ach, God, Jannie, hou je mond” ....