Schetsen, deel 4

DRO OMPAARD.

of ik ging mee naar omlaag. Weder hoorde ik de metalen klikken der neerkletterende hoeven en nogmaals, nu meerder uitgeput en afschuwelijk zweetend, begon ik de lijn in te halen. Het paard was het eerste balkonnetje al voorbij, toen John schreeuwde op te houden. Steviger dan straks bevestigde ik het touw, keek over den gootrand. Er stonden beneden heel wat nieuwsgierigen en een majoor van de politie.

„Dat mag zoo maar niet,” riep de agent.

„Waarom niet?” — riep ik.

„Omdat ’t niet mag,” riep hij weer.

„Nou ze motten hier gestald worden,” riep ik.

„Da’s me wat móóis,” riep de majoor.

En toen heesch ik verder, greep nog eens het paard bij den kop en met een ruk van vertwijfeling kreeg ik het bij mij in de goot, waar het hinnikte van blijdschap. Terwijl had John het bruintje de trap opgeleid.

Wij begonnen de paarden te roskammen, konden evenwel niet beletten dat zij al trappende door den vloer henen trapten. De huizen in de Pijp zijn nu eenmaal niet stevig.

Toen ik dan ook een oogenblik later met mijne familie aan tafel zat en de hospita balletjes gehakt met roode kool opdiende, keek zij mij verwijtend aan, wijzend naar het plafond, waardoor beurtelings een witte en een zwarte paardepoot stak:

„Mijnheer,” zeide zij, „dat was niet geconditioneerd. En de poot van me bed is ook heelemaal krom”.....