Schetsen, deel 4

₄6

gewend eiken morgen in zijn stal klontjes uit te deelen.

Ik gaf een laatsten ruk, trachtte het paard binnen te halen. Maar het heele achterlijf haakte onder den gootrand. Wel vertikt dat het hijschen iets verder baatte. Geen uur bleef John langer in mijn dienst. Ik poogde met een arm het touw vast te houden, met den anderen den kop van het dier te grijpen. Maar door dit onhandig, zelfs gevaarlijk pogen, schoot het touw los, gierde als een stoomfluit en dadelijk daarop hoorde ik het harde klikken der vier paardehoeven die de stoepsteenen raakten.

Hieruit maak ik op dat niet alleen een vallende kat op zijn pooten terecht komt.

Beneden begon de juffrouw van één hoog weer te zaniken. Het paard had haar spionnetje omgehaald, daarenboven met zijn kwispelenden staart een bloempot van het kozijn geveegd.

„John,” brulde ik bijna heesch: „Kun je dan niet beter alhóüen! Uilskuiken! Ezelskop! Als je denkt, dat dat goed voor de beesten is, heb je ’t mis!”

En weer trok ik onrustig aan het touw, zet voor zet, geduldig, hijgend, zweetend, tot ik den kop weder boven den gootrand zag. Met inspanning van alle krachten, wond ik nu eerst het touw om een poot van het ledikant mijner hospita, klom in de goot, aaide het dier dat eenigszins nerveus was. In zijn manen hing het spionnetje van één-hoog, aan zijn rechter-achterpoot een gedeelte van een balkon-balustrade. De huizen in de Pijp worden helaas niet over-sterk gebouwd. Ik greep het dier nu bij het gebit, poogde het op te tillen. Ik trok de voorpooten over den rand heen en het verstandige dier trachtte zich op te zetten.

Maar op dit moment schoot het touw los van den poot van het ledikant en scheelde het weinig