Schetsen, deel 4

DROOM PAARD,    45

De trappen en gangen van een huis in de Pijp zijn niet op paarden berekend.

„Achteruit, John!”, kommandeerde ik. Mijn hospita is lang niet tam uitgevallen als haar meubeltjes bedorven of het wit van haar portaal besmeurd wordt.

Het paard stommelde achteruit, hout splinterend van de traptreden, kalk aftrappend.

„Kijk nou is wat ’n schandaal, wat ’n last!”, huilde de buurvrouw.

Ik, diep in zorgen, stond weder op het balkon, kijkend naar de bekalkte flanken van mijn bruinen hengst.

Ze móesten echter gestald worden. Je kon ze maar niet op straat laten.

Zenuwachtig liep ik een trap hooger naar den zolder, smeet de zolderramen open. Er was een hijschblok, óók een touw.

„John,” riep ik naar benee: „let op het touw,” en badend in ’t zweet, vierde ik het koord, hing over den gootrand, oplettend of John het begreep. Dat was een gelukkige inval. John bond het touw om den buikriem van den zwarten hengst, daarna een dunner koord aan den achtersten linkerhoef om het dier eventueel af te houden; ik begon te trijsen.

Het ging niet gemakkelijk. De katrol was in langen tijd niet gesmeerd en telkens bleef het paard aan een balkon of spionnetje haken. Beneden hoorde ik ruiten rinkelen. Het verdraaide dier spartelde. Stom van dien vervloekten John om niet beter af te houden!

„Let dan toch op, uilskuiken,” schreeuwde ik hijschend — en gelijk zag ik den kop van het paard boven den gootrand uitsteken. Het dier briesch-te van blijdschap toen het mij herkende. Ik was