Schetsen, deel 4

40    BEKLAG    VAN    DE    ROOS.

ons samen in een papier en grienen omdat ze ’t zoo poëtisch vinden als onze klachten hun kamers doorgeuren.

Als zij jarig zijn, zenden zij elkander bouquetten en corbeilles, vinden er een pleizier in om levende schepsels nog ’n poosje in water te laten stuiptrekken — alsof we godbeter paling of bot zijn!

Als we dood zijn, willen ze met geweld onze lijken mee op d’r kist. Dat vinden ze alweer zoo roerend poëtisch.

De poëzie van die ongelukkigen is ’t meest absurde dat je je kunt voorstellen.

Onze vriendin de Provenceroos is vermoord.

Kunnen jullie er een poëtische gedachte in gevoelen als we op haar lieve doode blaeren eene verzameling stuk gesneden dames en heeren zouden deponeeren ?

Je leert, broers en zusters, op deze wijze dat poëzie een ding is, dat je maar van één kant mag bekijken, om ’t poëzie te blijven noemen.

Bij al hun feestjes, bij al hun pretmakerijen, bij al hun zoogenaamd verdriet, vinden ze troost in onze gemartelde lichamen — alleen omdat ze te stom zijn om na te denken over ziel en leven. Bah, wat ’n stumpers!” ....

„Met dat al,” waagde bedeesd een blauw bloempje: „mogen wij niet vergeten dat de Darwinsche leer den strijd van de soorten expliceert. Mij bakken en koken ze wel...

„Hoe is uw naam ?” vroeg de goudsbloem.

„Men noemt mij,” zei het bloempje verlegen: „Solanum tuberosum” ....

„Hollandsch s. v. p!” verzocht een vergeet-mij-niet.

„Ik heet aardappel,” vertaalde het blauwe bloempje: „mij plukken ze niet voor bouquetten, mij koken ze. Zelfs zijn ze niet vies van purée!” ....