Schetsen, deel 4

BEKLAG VAN DE ROOS,    39

Wat heb je aan een ding dat niet geurt?

Als zoo’n individu z’n neus naar me buigt en op de meest onappetijtelijke wijze staat te snuiven — ik laat in het midden of ik het waard ben — voel ik dat als een vernedering. In beschaafd gezelschap pléégt men elkander niet te beruiken. Dat is goed voor hónden mijne vrienden. Beruiken wij hèn?

Maar dat alles wil ik vergeven. Het is een kwestie van vorm en van opvoeding.

Erger noem ik hun psychologisch onverstand. Een kluit teelaarde heeft meer begrijp dan ’n mensch. Omdat zij den heelen dag kwekkeren en niét rieken, meenen zij wijzer te zijn en meerder te leven dan wij die zwijgen en elkander toch zoo verstandig en rustig toespreken door onzen geur.

En die lieden houden nog wel een spreekwoord in eer e: „zwijgen is goud”.

Werkelijk ze zijn overbelachelijk.

Als ze een uur lang over ons zitten — in hun zoogenaamde, maar zeer ridicule poëtische extase (nota bene: zij hebben naar mij een straat genoemd!) kunnen ze mogelijk van ónze schoonheid en onze wijsheid genieten — maar ik geef ’t jullie om van hen ’tzelfde te doen.

Ik gevoel een doorloopenden lust om m’n bloemen te sluiten wanneer ik te langdurig dat rare samenstel van haar, pap, lappen, leer en andere malligheden aanschouw.

’t Is fameus gek.

En hun plan van denken is meer dan dun. ^Met beesten hebben ze meelij omdat die loopen.

Ze meenen iets voortreffelijks te doen door geen beesten te eten. Ons eten ze wel. Alsof wij niet bewegen, ademen, denken, leven.

Als ze trouwen — waarvoor wij niet zoo’n drukte maken — vermoorden zij ons bij massa’s, plakken