Schetsen, deel 4

32 VAN DE TWEE OUDE JUFFROUWEN EN DE KIP.

„Tjeetje, tjeetje,” zei juffrouw Margriet.

„Wat zou ’m schelen?”

„De kippenziekte,” verklaarde juffrouw Margriet, tè beschaafd om den geméénen naam te gebruiken.

„Zouen we d’r oogjes niet uitwasschen?” vroeg Suzan : „d’r staat boven nog wat boorwater van een van de meisjes” ...

„Dat kan nooit kwaad,” meende de geleerde ouwe juffrouw.

Toen poogde Suzan de kip te grijpen. Maar angstige dier dat nog’n tikje scheen te zien vloog van den stok, vluchtte de ren in.

„O jij deugniet,” zei de ouwe juffrouw: „mag je de vrouw zoo foppen?” Slim liet zij de schuif neer, opende het deurtje van de ren, kroop er zelf in en voorzichtig tastend vatte zij de kip bij de vleugels.

„Jij stoutert — jij stoutert,” hijgde ze: „om weg te loopen as we ’t zoo góéd met je meenen” ....

Ze liepen nu met de goudkop naar de keuken.

„Ach jee — die heit ’t snot,” zei Ali ’t dienstmeisje.

„Ja, dat wéten we!” riep juffrouw Margriet gesjok-keerd: „help liever ’n handje!”

Juffrouw Suzan hield de kip vast, heel teer en voorzichtig — Ali het bakje met boorwater en juffrouw Margriet, die een stukje van de spons had gesneden, bette de gezwollen oogen met zachte liefderijke betjes.

De kip nieste.

„Zie je wel dat-ie verkouwen is,” — zei Suzan: „as die nou maar is goed zwéétte.”

„Maar hoe laat j’m zweeten,” peinsde juffrouw Margriet, het sponsje in het boorwater doopend.

„Zou zoo’n dier geen camillenthee slikken?” vroeg Suzan, ernstig de lippen plettend.

„Je mot ’m peper voeren,” ried Ali aan: „van peper raken ze d’r snot kwijt” ....