Schetsen, deel 4

EEN ONGELUKKIGE DAG.

Waarde vrienden — ’n poosje heb ’k gezwegen — ten deele geen tijd — ten deele landziekerigheid — ten deele geen inspiratie (niettegenstaande de „stof* voor duizenden Falklandjes zich ophoopte) en nu dank zij berouw, overmaat van tijd en een geweldige levenslust die daaglijks groeiend is met het groen aan de boomen, hervat ik den draad mijner fantasieën en werkelijkheden.

Ach, dat leven, mijne waarden! Welk een wonderlijk ding! Bij tijden voel je je rampzalig om een niets en gelukkig om een zeepbel. Vandaag wou ik jullie verhalen van een ongelukkigen dag en ware het de gewoonte documenten als deze „op te dragen” — ik zoude mij in het bijzonder wenden tot alle doorkneede, verslaafde rookers, tot de zeldzame dames die wel eens een trekje gedaan hebben en tot het vriendelijk soort sigarenwinkeliers die hun klanten een onbeperkt crediet toestaan.

De dag in quaestie ligt in het wijde verleden. Zoo hij er niet in lag zou ik er toch, fatsoenshalve, dien draai aan geven, maar in waarheid ik wind er geen doekjes om.

Het was voor vier, vijf jaar.

Ik woonde op kamers of daaromtrent.

24