Schetsen, deel 4

DE ZANGER,

’t open raam-met-de-bloempotten, de handen gevouwen over den gouden horlogeketting, den mond dikwijls openwringend zóo dat de tonglap wijd te zien kwam. Van de binnenplaats drensden vage geluiden — ’t blerren van ’n kind boven — het felle rinkinken van de trambel in de dichtbij-e bocht. Achter en om de tafel met verwonderde, kleffe lachgezichten, luisterden tante Bekkie, moeder, oome Ben, nichie Saar, nichie Carlien en oome David. De plotselinge stilte in de broeiend-heete kamer met het aangulpend geluid uit de wijdopen mond-grot van neef Joozep doezelde hen in vreemde, ko-miekige lacherigheid. Wat ’t raar klonk zoo in-eens. En watte de buren wel zeggen zouen van zöö’n stem! Precies Lenardi van de Italiaansche in de Troebedoer. Maar dan overschokte hen een verwonderingsgolf. Joozep, nu weer in het vuur en de lol van z’n eigen stem te hooren bij die verwonderde luistergezichten, zette met een schuddende sonore trilling het Daaaaaa scheinest Du-ü-ü-ü-ü-ü o lieblichstederStèèèèèèrnen in, het geluid uit het strottenhoofd persend, dat-ie ’r paarsblauw van werd en de blauwe weerschijn van z’n ongeschoren baard zwart leek te schuimen. De kamer daverde en op de plaats hoorde je de buren saamhokken. Wat ’n bèk kon die jongen opzetten. Gewoon-weg prachtig! Je trilde ’r van.

Genoeglijk-blij leunde moeder achteruit, de kofïie-kom in de eene hand, ’n afgebeten stuk kiks in de andere.

Oom Ben schudde knikkend-tevreden het hoofd en nichie Carlien die een hap in haar mond had, kauwde voorzichtig om het spuuggedruisch niet te hooren.

Oom David die zat met ’n viezig opgetrokken lip, luisterend als een kenner die al véél van z’n leven gehoord heeft maar zóó iets nog nooit.