Schetsen, deel 4

4    DE    ZANGER.

zaten te puffen bij koffie. — Nee hij verdraaide ’t. Hij was schor. Hij was moe. Den heelen nacht had-ie op de boot op een bank gelegen.

Maar dan protesteerden ze allemaal. As-die bij tante Eitje en oome Sem en bij Sjaakie gezongen had, dan was ’t moedwil om hier z’n mond te houen. En weer drong moedertje aan:

... „Toe nou Joozep!... Ze willen ’t zoo graag hoore! En hoe lang blijf je heelemaal hier? ... Doe mijn nou ’t pleizier” ...

Ze zat zóó prettig ingeknuft, als de moeder, tusschen nicht Carlien en oom David, zoo ouwelijk-verdord na nog drie jaar venten en roepen in de Breestraat, dat-ie ’t toch maar niet weigeren kon. Over vier dagen reisde-ie af. Ze had ’r zoo’n schik in.

„Goed dan,” zei ie lachend: „maar ’k ben schor — ’k waarschouw je vooruit. Nou — als o —■ stil dan !”

Stil werd ’t nog lang niet.

Eerst most Saar ’n plaassie hebben en d’r waren geen stoelen genog. Dan maar bij oom Ben op z’n knie en dat gaf me ’n gegiggel en gegil van belang. En toen schreeuwde Carlien weer of ’t raam niet dicht most en tante Bekkie wou ’m eerst nog is vól-schenken.

„Stil nou!” — riep oome Ben.

„Suscht dan! Wat maak je toch ’n lawaai om niks!" schreeuwde oome David.

„Susch! Susch!”

Langzaam — een ruwe, ongeschoolde natuurstem met veel dikke-tong-geluiden — zette Joozep het lied van Wolfram in: Wie-ie-ie-ie (dat rekte hij

wat lang om stilte te krijgen) — Wie-ie-ie-ie

T o d e s-aaaaaahnung ... , Dammrungdeckt die L a-a-a-a-a-ander ..

Met zwemmend-sentimenteele oogen stond hij bij