Schetsen, deel 4

2    DE ZANGER.

Maar ’t érnstigst en aanhoudenst was ⁹t ouwe moedertje. Die zat in rustige verkneutering achter de tafel bij d’r koffie en boterkiks — die zat breed-uit, knusknus te neus-snuiven van trots om haar zoon. Lacherig als tante Bekkie, lach van altijd-licht-vreemdheid, riep ze zangerig:

. Toe nou Joozep! ... Zing dat nog is van strakkies — dat van je-weet-wel! ... Toe nou!” ...

Verveeld schudde Jozef het hoofd. Hij leek wel een offerdier. Dienzelfden morgen was hij uit Duitsch-land aangekomen. Drie jaar geleden had ie Holland verlaten om negotie te drijven. Was hem tegen-geloopen. Ze wouen ’r niet an. D’r waren te veel concurrenten. Toen, te trotsch om z’n familie te zeggen dat ’t mis was geloopen, had ie ’n poosje gescharreld van alles en nog wat, had ’s avonds ’n kleinigheid verdiend als figurant in een Duitsch provincietheater, was opgeklommen tot korist, verdiende zeventig Mark in de maand — en nou-’t theater gesloten was met de zomermaanden, was-ie voor ’t eerst van z’n spaarduiten over komen waaien. Als marskramer vertrokken en als korist terug — als zanger — als artist. ’t Had ’n heele bereddering gegeven, toen ze z’n berichten kregen. Joozep a n de o p e ra. Op dien afstand nam alles grooter afmeting aan. ’t Ouwe, bruin-verdroogde moedertje liet ’t zich zesmaal voorlezen, vertelde an iedereen van d’r zoon die bariton was en in opera’s zong, net zoo as op ’t Leidscheplein in de opera van Van der Linden.

„Mijn zoon die doet daar ginder net wat Orelio doet — niks minder — mijn zoon geniet eer — die zingt in ’n theater van ’n koning”..., stofte ze en elkeen liet ze een glas zien dat-ie haar gezonden had, een glas met het inschrift.... A n m e i n e M u 11 e r .... èn de AnsüAt-bvief kaarten uit Duit-