Oorlog en Joden

den voor de oogen slaan en vol van afschuw en walging zich, misselijk van onbehagen, afwenden van deze diepste tragedie der geschiedenis?

Men zal dan posthuum hulde brengen aan de martelaren en zijn groote deernis uitspreken, men zal een roerend „in memoriam” schrijven aan het adres van de slachtoffers en men zal misschien, God betere, over „schadevergoeding” bazelen.

Ik durf het vlammend protest de wereld in te slingeren: Is daarmee voldaan aan de schuld? Is het om ooit weer te vergeten, is het niet menschonteerend, dat in „beschaafd” Europa, Joden „geleverd” werden, zooals vroeger de com-missionnair, in opdracht van de exportslachte-rijen, varkens leverde? Hoe in dezelfde beestenwagens menschen vervoerd werden, hun laatste rit ondernamen, de ongelukkigen, die eens een eigen familie, een eigen huiselijken kring gevormd hadden?

En terwijl er in de „nieuwe orde” nieuwe wetten verschenen, uitgevaardigd om het dier te beschermen en men gelastte „doe open die kooien” om het gevangen beest zijn vrijheid terug te geven, sloeg met een daverenden slag de deur van de beestenwagen dicht en voerde men menschen weg, menschen met een kloppend hart, menschen met een levend gevoel, menschen geschapen naar het evenbeeld van God.

In de „nieuwe orde” verwoestte men onze gebedshuizen en vertrapte onze kerkhoven.

Men sleepte onze mannen, vrouwen, onze vaders en moeders weg.

64