Oorlog en Joden

ontloken bloemen, brutaal weggemaaid, geofferd op het altaar der sadisten. De laatste adem dezer vermoorde kinderen, samengebundeld, schroeide als een stigma, het Kaïnstecken op het gelaat van Europa; een htteeken dat nimmer meer uitge-wischt kan worden.

Hoort ge niet de hartstochtelijke kreet van hun trillende lippen, stamelend in hun doodsrilling; O God! Heer in den hemel help ons toch! Vader! Moeder! Joodsche leiders hoe was dit mogelijk, hoe kon dit plaats vinden!

En we vragen ons in vertwijfeling af, hadden we dan het instinct verloren eigen aan een volk, dat reeds duizenden jaren leefde te midden van die gevaren, welke thans over ons zijn losgebroken? Stelt U zich voor oogen, de in wanhoop vcrkce-rende moeder, de moeder die machteloos haar tot koesteren geschonken armen uitstrekt naar de vrucht van haar schoot, die ter vergassing wordt weggeleid. Stelt U dit tooneel voor duizendvoud herhaald, onafgebroken rijen, deze trieste exodus van mannen, vrouwen, kinderen, zieken, grijsaards en invaliden, tezamen gedreven als slachtvee, moedwillig, koelbloedig en onbewogen weggevaagd.

Was dat niet iets nieuws onder de zon?

En deze première werd toegepast op hen, wier eenige zonde bestond in het behooren tot een der oudste mcnschengemecnschappen ter wereld.

Als straks deze razernij, deze liederlijkheid, deze ziekelijke agressie uitgeraasd zal zijn, zal dan de mcnschheid niet, vervuld van schaamte, de han-

63