Oorlog en Joden

tergend, hatelijk. De Joden! de Joden! Zie hoe de Joden, met groote kromme neuzen, op platvoeten paradeeren, als mannequins, door de schendbladen van Streicher en consorten.

Het geeft den hongerige wel geen brood, maar in ieder geval voedt het den prikkel tot moord en wraaklust. En de belanghebbenden, en dat zijn er velen, schaterlachen en spekken de propaganda-kassen. (Met welk een hautaine minachting moeten de ontwerpers van dezen drekpropaganda geoordeeld hebben over het intellect van hun lezers, overtuigd als ze waren, dat deze kost geslikt werd).

Men kwam tegemoet aan hen die vroegen: „Aan wie de schuld”? Wie is de parasiet die vegeteert op het zoo verzwakte lichaam? Vertwijfeld zoekt men naar het grijnzende spook. In zijn nood schreeuwt het volk om den wonderdoener, die zich prompt meldt onder het mom van den heelmeester. En nu is de tijd rijp voor den agitator, bijgestaan door zijn regisseur. De oogst staat klaar om binnengehaald te worden. Nu is het oor gespitst en geneigd om te luisteren naar de melodie, die wordt gespeeld. Nu wordt de trom geroerd en hoe meer spektakel er wordt gemaakt, des te eerder wordt de eigen innerlijke stem overschreeuwd; hoe grooter de ontreddering des te meer kans van slagen. En onder de jubel van het Duitsche volk werd de Jood terechtgesteld, de gelegenheid aangegrepen hem, als tegenstander, met moreele en lichamelijke veroordeeling

50