Vermoedelijk op transport

77

mogelijk dat op lokaal niveau andere procedures golden dan in het hoofdcomplex van Auschwitz. Vergeleken met de grote aantallen van personen die in de gaskamers verdwenen betreft het echter een klein aantal.

Afb. 6.2. Bescheinigung van het overlijden van de ‘Westjude’ David I. de Wilde in het Zwangsarbeitslager Bobrek.²⁰⁶

De manier waarop de Duitse autoriteiten omgingen met de registratie en informatievoorziening over de vermoorde slachtoffers varieerde in de tijd en per plaats. Deze informatie werd primair gebruikt binnen het kader van het repressieve beleid. Het verstrekken van informatie over de doden in Buchenwald en Mauthausen had de intentie om de achterblijvende joden te intimideren. De Joodsche Raad in Amsterdam werd wel op de hoogte gesteld van een beperkt aantal sterfgevallen in Nederland en in Duitse en kampen. Hierdoor kreeg zij de indruk dat er sprake was van een normale situatie en dat de deportaties niet uitmondden in een massale moordpartij.

De administratieve organisatie van Auschwitz was complex, met verschillen tussen de uitvoering in Auschwitz en die in de kleinere omliggende kampen. De mensen die direct in Auschwitz werd vermoord, hebben geen administratieve sporen nagelaten, maar de geselecteerde dwangarbeiders zijn geregistreerd met kampnummer. De hoge sterfte onder dwangarbeiders is door het Standesamt Auschwitz tot mei 1943 geregistreerd. Dit hield op nadat er klachten uit de gemeentes kwamen die een afschrift van de overlijdensakte ontvingen. Er waren er plaatselijke afwijkingen van het vernieti-gingssysteem. Sommige dwangarbeiders hebben een graf gekregen. Het repressieve systeem was te wijdvertakt om een perfecte uniformiteit te kunnen waarborgen. Er werden in de Arbeitskommandos oplossingen bedacht voor plaatselijke problemen die afweken van de procedures die in het hoofdkamp golden. Totale controle op de administratieve uitvoering was in de praktijk niet mogelijk. Na de oorlog werd het Informatiebureau van het Nederlandse Rode Kruis geconfronteerd met deze voorgeschiedenis, toen van ieder individueel slachtoffer alsnog de plaats en datum van overlijden moest worden vastgesteld.

Ibidem.

206