Een heer om port mee te drinken ...

groen en roze geglazuurde koelie kwam nu pas goed tot z'n recht in het kale, armoedige huurkamertje - tussen al de zware en dure dingen van het vorige huis was het helemaal niet te zien geweest, het poppetje uit de theewinkel dat ik eens gekocht had toen ik vijftien jaar was. Alleen was z'n gele kopje er een paar keer afgevallen bij Frau Po-sanzky's stofafnemerij (of beter gezegd stofverspreiding) - 'vanzelf/ zei Frau Posanzky en ze vond deze geheimzinnige onthoofding niet eens een wonder. Maar Herr Posanzky lijmde het dan onzichtbaar, wanneer men een glimmend lijmrandje niet meetelde. Nu, die wachtende meisjes van Steinlen hadden het ook heel prettig en warm gekregen; schuin boven het miniatuurkacheltje hadden ze het niet zo koud meer op die tochtige hoek van een lugubere steeg — alleen het papier van de Gil Bias krulde een beetje om door de warmte van het kacheltje en vochtvlekken kreeg het door de dagen, die geen geld voor kolen konden opleveren.

En wanneer het moeilijk oplosbare vraagstuk van de schoenen niet bestaan had, ging het ook mij naar omstandigheden niet kwaad in de vrijheid. Met de bijzonder mooie mantel waarmee ik op die blauw-gouden oktoberdag was weggegaan, kwam ik al een heel eind. Het was toch wel aanmoedigend zich eens een keer niet als 'Bac-chante, Badende of Salomé' in een schilderijencatalogus aangekondigd te zien - aan die goede mantel uit de Britse rijkdom-tijd had ik het te danken me soms simpel en voornaam als 'Dame in mantel' in sobere onzijdigheid terug te kennen. Zonder die barmhartige omhulling begon het er al bedenkelijk met m'n garderobe uit te zien. Die winter leerde ik voor het eerst het slijtproces kennen. Vóór het Britse tijdperk werden er nieuwe kleren gekocht eer de oude sleten, een opwindende bezigheid die met hevige belangstelling, vurig enthousiasme, tranen en teleurstelling gepaard ging. Gedurende het Britse tijdperk kon ik zoveel kleren kopen als ik wilde-zonder enige emotie-bij elke mode-