Een heer om port mee te drinken ...

stens nog enige weken wachten op het resultaat.

De man die in de vroege morgen rapport kwam uitbrengen van de huiszoeking vertelde allereerst, dat hij niets had ontdekt dat wees op landverraad. Maar hij was vol van de krankzinnige dingen die hij had gezien in ons huis. 'Allemaal sineze koppe'- onze No- en Javaanse maskers-. 'En nikkers hè/ voegde hij erbij. 'Watte, echte nikkers? Nee toch?' informeerde de agent met het misdadigersge-zicht. 'Nee, koppe, zoas de matroze meebrengen van nikkers, echte zwarte nikkerkoppe. En schilderije - een paar wijve die door de sneeuw modderen, zó groot/ wees de onderzoeker, zo hoog als hun nachtlokaal. Hij bedoelde Breit-ners 'Vrouwen in de sneeuw'. 'Zal ik es wat zegge: mijn oordeel is, dat benne gekke. Verraaiers binne nooit gek.' Hiermede werd de toch enigszins twijfelachtige mentaliteit van verraders uit de doeken gedaan. 'Verraaiers hangen hun huizen niet vol met zulke gekke dingen, die hebben cente genoeg voor een bankstel en een schilderij met scha-pies of eenden.'

Verraders schenen er dus een nogal tamme smaak op na te houden. Blijkbaar door onze wilde 'sineze' inrichting kregen we op de een of andere manier voorlopig de vrijheid. Maar bovendien had mijn man er gedurende de lange nacht over nagedacht wat toch wel die lichtsignalen geweest konden zijn die we aan de vijand gegeven hadden. In de keuken, die in het verlengde lag van de huiskamer -uitziende op de marinierskazerne - had het licht gebrand. Wanneer nu de deur naar de keuken telkens open en dicht ging, had dit misschien op een nerveuze marinier de indruk gemaakt van lichtsignalen, omdat er aan de voorzijde van het huis nog geen verduisteringsgordijnen waren aangebracht. De stemming veranderde te onzen gunste. Zelden heeft een dikke boterham met margarine plus een kop zwarte koffie me zo goed gesmaakt. Een vriendelijke werkvrouw, die ondanks de oorlog de politie-wachtkamer een