Een heer om port mee te drinken ...

bajonet en geladen revolver mij voor onbepaalde tijd te blijven bewaken.

De verschijning van een vette politieagent, die scheldend binnenkwam, vond ik vervelender. De man stonk naar uien en zweet. Hij puilde uit z'n zware uniform. Het uniform was toch niet van Duitse, maar van de vertrouwde Amsterdamse politie.

'Jullie zijn echte faksiste, hei - daar ligt alles bij elkaar voor het grijpe.' Hij wees op enige boeken, onder andere van Rauschnig en van Konrad Heiden. Toevallig was er die morgen juist een angstige vriend op bezoek geweest die een stapeltje anti-nazi lectuur had meegebracht, die hij in paniekstemming niet langer in huis wilde hebben omdat de moffen in aantocht waren en hij voor zijn leven vreesde als zij die boeken bij hem zouden vinden. Of ik al zei dat de moffen vermoedelijk wel geen gelegenheid zouden hebben bij iedere Nederlander huiszoeking te doen naar verboden lectuur, het hielp niet. Ten slotte had ik gezegd: 'Nu juist wordt het interessant die boeken te lezen, ik vind het jammer ze te vernietigen, laat ze hier maar achter.' De snuggere agent hield ze voor pro-nazi boeken, waarschijnlijk omdat op een der omslagen Adolf in de bekende houding was afgebeeld.

'Fuile verraaiers jij en je fijne man, mee naar 't bero.' Om zijn woorden meer kracht bij te zetten tilde hij me aan een arm in de hoogte. 'Blijf van me af/ was alles wat ik nog zeggen kon. Maar hij bleef niet van me af. Hij sleurde mij en mijn man (met een gebroken been in gipsverband) mee naar het 'bero' op het Jonas Daniël Meyerplein. Daar sloeg me de lucht tegen van alle politiebureaus ter wereld, een mengsel van mensenluchtjes en ammoniak.

Er zaten ongeveer twaalf politieagenten. We werden door een domme en pedante commissaris eens opgenomen. 'Deze beide landverraders elk apart in een cel/ was zijn voorlopige conclusie. Op herhaaldelijk en dringend verzoek van mijn man, die vertelde dat we allebei nog kort