Een heer om port mee te drinken ...

Haat in de nacht

Het mannetje was verblind door haat en door een kwade dronk. Zijn haat was groot en alles omvattend, hij moest hem uitbrullen en de wereld kond doen - anders was het helemaal niet meer uit te houden en zou het een haat om in te stikken geworden zijn. En tegen één uur in de nacht een kwade dronk te hebben op glad, glimmerig asfalt onder het kille licht van een straatlantaarn is ook al voldoende om in waanzinnige onmacht al wie maar horen wilde de dood door verstikking toe te wensen: 'Stik de moord, verdomme/ inviteerde het zuiplap je dreigend en drenzerig, 'stik de moord voor de donder!'

Men is op zijn zondags uitgedost geweest met een door breed ripslint versierde lichtbeige gleufhoed en een paarsachtig bruine overjas, waar het figuur van een ander in zit, want zulke schouders bezit men zélf niet - zelf is men miezerig en sluik - hele stukken van die ander steken er aan de kant uit. Maar dat hindert helemaal niet; men heeft zichzelf heel sjiek gevonden. Vooral na het vierde glaasje cats begon men zich een gosertje te voelen dat er best mocht wezen - in de spiegel van het buffet zag men zichzelf knap en ondernemend weerkaatst tussen kristal, nikkel en vrolijk gekleurde dranken. De andere jongens zijn ook beste, lollige gosertjes, het ene rondje volgt op het andere en de wereld is een best ding. De radio schreeuwt met een stem die groter is dan het hele knusse lokaaltje:

'Want het is geen gein In de maneschijn Helemaal alleen op je eentje...'

Nee, dat is lang geen gein, hikt men na het zesde glaasje en