Een heer om port mee te drinken ...

fietsen leren kwam toen niets meer.

Maar er zijn junidagen waarop alles tegelijk bloeit: de meidoorn en de goudenregen, de seringen en de kamperfoelie ook. Eigenlijk heeft men ook niet meer nodig; jaar op jaar zou ik de meidoorn en de seringen kunnen zien bloeien en hun geuren inademen - o, hun geuren - en verder niets meer verlangen, zelfs geen reis op een vrachtboot alleen met de bemanning, zonder passagiers.

Men kan met een derdeklasbiljet op een doordeweekse dag naar het Gooi gaan - en het zal er alles zijn, de geuren, de zon en de junimaand. Er zijn gemoedelijke, eenvoudige uitspanningen waar je gerust meegenomen brood mag opeten, alleen de dennen kijken toe en die zijn nog hoger dan gerokte witgedaste obers, die met dédain op meegenomen brood neerzien. Het moet wel een doordeweekse dag zijn; op de zondagen ziet de zon er anders uit, in de junimaand ook, om van de geuren niet te spreken. Men moet vooral de paden opzoeken waar een bordje staat met verboden toegang erop: dat zijn de mooiste wandelwegen, er liggen ook geen pindanootschilletjes of lege ijs-cobekertjes.

Het kan in augustus gebeuren dat laat op de middag de stad in staat van ontbinding schijnt te verkeren, en voor het Gooi is het niet vroeg genoeg meer. Ook voor de plassen bij Loosdrecht niet, waar de uitspanningen wel geen lichte mondaine wherry's, maar zwaarwichtige solide roeiboten verhuren, roeiboten die zulk een vertrouwd klotsend geluid op het water maken. En aan beide kanten is het riet met wat kinderstemmen en melkemmer-gerinkel erachter. Tegen de avond gaat alles eruitzien als op een Japanse plaat en de zon wordt eerst amberkleurig en dan rood als een lampion. Maar het is te laat geworden om nog naar Loosdrecht te gaan of de Breukelerveense plassen. Doch er zal nog wel een uur of vier zon zijn en van de Watertoren uit, die er helaas niet meer is, maar een begrip is gebleven dat de stad ophoudt, van de Watertoren uit dus kan men