Drie verhalen

roes. De luchtige wafels verbroederen; waar vijandschap heerschte, ver-toonen zich de eerste teekenen van toenadering; men knikt en glimlacht naar elkander, met het magische pakje wuivend.

Doch het schijnt of het anders zoo doode straatje dien dag de schokkendste gebeurtenissen zal beleven. Nog is het culinaire vehikel met heelemaal om den hoek, nog ziet men het onder schetterende fanfares verdwijnen of een even groot vervoermiddel doemt op: een geweldige vrachtauto met kleurige tulpen beladen. Soms hadden optimistische venters geprobeerd deze bloemen voor 5 cent in het straatje aan den man te brengen; stug gesloten vensters en deuren echter trotseerden hun ijverige bemoeiingen. Maar het feit, dat een heele autovracht tulpen binnenrolt en door krachtige mannen luidkeels voor den prijs van één cent per stuk wordt aangeprezen, doet dien gedenkwaardigen middag de menschen bijna hun hoofd verliezen.

Dit is te veel na de emoties, reeds door den optocht der wafelbakkers veroorzaakt. ’ En ze hebbe lange stelen, lange stelen! ’ loeien de bloemen-venters - per - auto. Het rustige straatje beleeft oogenblikken van algeheele opschudding. Tandarts koopt tulpen in voor de wachtkamer; natuurgeneeskundige insgelijks; ’ sok - ophouders en gros’ is druk doende kristallen vaasjes te vullen en ze vlak voor het raam te rangschikken. En de oude heer, die doorde dienstmeisjes nog steeds fluisterend ’een hooge’ genoemd wordt, houdt zoowaar ook een vuurrooden bos in zijn wit-behandschoende handen____

Nog lang babbelt men na — de wafels en de tulpen doen het straatje lachen van plezier, ofschoon het net op het punt stond om in huilen uit te barsten.

Helaas — de wafels werden vlug genuttigd en de langstelige tulpen, die maar één cent kosten, lieten reeds moede hun kopjes hangen. Alledaag-sche saaiheid hield weer haar intrede. Maar het straatje had gelachen____