Drie verhalen

Er zijn in Holland nauwe stegen, waar soms de tonen van een trekhar-monika uit weerklinken. Prachtige en volle muziek weet de speler vaak z’n instrument te ontlokken. Maar het waait zoo in die sloppen, die den musicus als schuilplaats moeten dienen. En meezingen doet een Hollander volstrekt niet; de een zou zich voor de andere geneeren. Toch vergeet men ze nimmer, die nauwe, donkere stegen, soms doortrokken van de warme klanken der harmomka.

Vol heimwee herinnert men zich eraan, zelfs in Rio de Janeiro, de 'schoonste stad der aarde’, waar alles een tooverachtig sprookje schijnt. Ginds is nu zomer. De witte huizen steken zeldzaam tegen den diepblau-wen hemel af. En een tropische zon doet bloemen met bedwelmende geuren ontbloeien, doet vruchten groeien, die sprookjesachtig groot en fel van kleur zijn. Ook de menschen lijken er op weelderige planten. Slank en lenig zijn hun lichamen, van matbleek tot diepbruin toe. Ze houden zich wel niet veel met vragen der kunst en ethiek bezig, maar hun goudbruine oogen glanzen zacht als die van edele dieren. Rio ligt aan den oever van een baai, die den eeuwig blauwen, wolkenloozen hemel weerkaatst. Achter de blanke, als een droombeeld uit de golven opstijgende stad verheffen zich steile, immer groene bergen. Wanneer het dag wordt, laaien zee en land in elkaar onder vurige stralen.

Nu komen de lange herfst- en wintermaanden in het lage land — dagen zonder zon, regenbuien en koude windvlagen jagen door de straten. Men verlangt ernaar, wanneer men heel ver weg is...