Mijn Oom Ricardo

telegram had verzonden, dat mijn vader moest betalen evenals de hotelrekening van een paar maanden — voor een vuil kamertje op de zesde verdieping van een tweederangs Italiaansch hotel met wandluizen als blijvende gasten „God zal je zegenen, Adriaan, dat je gekomen bent, bewijs me een laatste dienst — een violette zijden pyama. Dan kan ik tenminste in schoonheid sterven, die goedkoope katoenen vodden hinderen me zoo.” Mijn vader bromde onverstaanbaar, dat hij zelf nooit anders dan linnen pyama’s droeg, maar was toch met het gevraagde teruggekomen op die prachtige Italiaansche herfstmorgen. „De mooiste die ik ooit gedragen heb, jij had altijd een goede smaak, Adriaan,” en als belooning zeide hij mijn vader alle gunsten des Hemels toe — royaal en uitbundig tot het laatste. (De hotelrekening had hem onverschillig gelaten, want, zoo zei hij, in den Hemel worden toch geen deurwaarders met onbetaalde rekeningen meer toegelaten). Mijn vader had hem nog geholpen bij het verklee-den -—een stervenszwakke uitgeteerde man. „Hij zag eruit als een dichter op zijn sterfbed," zei mijn anders toch zoo nuchtere prozaïsche vader, „een dichter of een edelman — ja waarachtig, een edelman van Verona. Dat soort menschen sterft uit,” voegde hij er bijna droomerig en melancholiek aan toe.

40