Trammelant met de familie

plechtig opgeheven tennisracket. Waar had ik die jongen toch juist nog gezien? ‘Ja, dat is ie,’ beaamde de kapper, en ik constateerde dat werkkleding, ook al is het maar een gewone kappersjas, de (uiterlijke) mens veredelt. ‘Och,’ verklaarde de kapper, ‘hij had juist z’n nieuwe trui aan en toen heb ik hem daar maar eens in getekend.’ Volkomen nieuw-zakelijk - Rousseau le Douanier - alle wurmen van de pullover stonden er precies op en dat oerdomme gezicht staarde in een zondagse leegte. Ik was zo verrukt van de tekening, dat ik helemaal vergat dat ik in het schuim zat; de klodders die kil langs mijn rug sijpelden, brachten me tot de werkelijkheid terug. ‘U heeft talent,’ zei ik met volle overtuiging, ‘zo iets goeds heb ik in lang niet gezien, zo iets echts vooral.’

Toen klonk de gil - er gebeurde iets met een contact en het rook scherp naar verbrand haar en rubber.

Een der beeldschone dochters van de kapper kwam op me toe, bleek zelfs onder de schmink en fluisterde me trillend van narigheid in: ‘Spreekt u om godswil niet met Pa over kunst, dat is nu de tweede klant in één middag, komt u dan eens ’s avonds op de thee.’ Ze spoelde mijn haar onvoldoende uit en gaf me een vluchtige behandeling met de föhn, terwijl haar kunstzinnige vader met watten, vaseline en technische moeilijkheden de handen vol had.

De permanent-patiënt scheen in bewusteloze toestand te verkeren, want ik hoorde verder niets.

‘Artiestenprijs,’ zei de kapper toen ik betalen wilde, ‘een kwartje, wij zijn artiesten onder elkaar.’ Ik zou haast

84