Trammelant met de familie

Er was niet eens veel toe nodig om het plotseling heel goed te hebben, o, zo goed en veilig als in jaren niet. Maar de dingen moesten vanzelf gebeuren - daden van geweld of list hadden nooit geholpen; die werden doorzién. Geweld bestond uit een combinatie van woest gebrul en stuipachtig gekronkel op de grond, ’s ochtends om ongeveer tien minuten voor negen.

Je voelde zelf heel duidelijk hoe walgelijk je je aanstelde, maar het was een desperado-poging om voor vandaag iets afschuwelijks uit de weg te gaan. Iets onafwendbaar vijandelijks, waar je het weliswaar de volgende week of maand toch mee moest uitvechten. Maar voor vandaag wilde je niet, kon je niet.

Vandaag was dichtbij met grelle zon en een duidelijke lichte hemel. De zon zal straks met valse, gele stralen schuin in de klas vallen en tegen die lichte overduidelijke hemel zal zich een reeks van achtenzeventig cijfers aftekenen, die jij delen, vermenigvuldigen en tot breuken maken moet, een nachtmerrie bij klaarlichte dag ... De volgende week is een weldoende verte, waarin nog veel goed te maken is, en een maand - een maand is het nirwana, de eeuwigheid, zo ver als China, het fluwelig verborgene ...

Dus voor vandaag geweld! Geweld, waar de hele familie,

56