Trammelant met de familie

een zomerpension, dat door zekere vuilheid, slordigheid, echtelijke ruzies en algemene (financiële en andere) ellende wel een illusie moest blijven.

En de heer Davis had zich na deze laatste mislukkingen (niet toevallig in dit noodlottige Zandvoort) een nieuwe, sterke compagnon gekozen: de dood.

In rappe opeenvolging waren alle slagen gekomen, die het noodlot uitdelen kan op het gebied van schulden, deurwaarders, beslaglegging op meubelen en afsnijding van dat, wat de volksmond plechtig ‘het elektra’ pleegt te noemen. Had men bij al deze drastische maatregelen toch de voorzorg genomen ook de gasleiding te verwijderen! Maar och, er zou nog zoveel overgebleven zijn, waarmee de desperado van het leven Davis wraak had kunnen nemen. Wraak op zijn dikke vrouw, die inmiddels teruggekomen was met vet en kind en al, wraak op de deurwaarders, de exploten en de beslagnemingen, wraak op het leven zelf. De overheid kan nu eenmaal toch niet de Noordzee gaan dempen, noch de wetten van de aantrekkingskracht der aarde tenietdoen, die kunnen samenhangen met een dier eeuwig door de wind klapperende vensters, waaruit men van een zolderhoogte springen kan. O, er blijven steeds genoeg mogelijkheden over om de machtigste tegenstander van het leven als frère et compagnon te krijgen - de dood komt prompt en grijnzend en heel gedienstig: ‘Kom jij maar mee, ouwe Davis, je hebt groot gelijk, laat ze allemaal naar de maan lopen, ’t is een schande, een man met drie uitvindingen, waar hij geen patent op kan krijgen, zo te behandelen - zet maar

14