Trammelant met de familie

waarschuwingen en goede raad - en schenk haar daarom nog een kapstok en een spiegel, die ik ook niet helemaal thuisbrengen kan. Die stofzuiger klinkt me als muziek in de oren; waar een stofzuiger is, is het sterven ver, en het leven heerlijk dichtbij. Hoewel de dank en de zegenwensen van de werkvrouw me wat verlegen maken: ‘Het kan u nooit kwaad in het leven gaan, voel-u-wel. God zal u ervoor zegenen, wat u voor een arm mens doet - en nog zulke prachtige stukke.’ Ik kan haar toch moeilijk zeggen dat ik het kleed en de andere dingen niet mooi vind, nu ze er zo’n plezier in heeft. En eigenlijk vind ik op het ogenblik niets lelijk meer. Er is geklop, ruzie, geschreeuw - er is leven - ik zou desnoods dat kleed eeuwig in mijn kamer kunnen hebben.

Buiten blinken de straatkeien in de regen en een smalle rosé wolk fladdert als een zijden lint tegen de hemel. De werkvrouw zegt, dat ze een hekel aan regen heeft en er zo mekeniek van wordt. Eigenlijk heeft ze niet veel anders gedaan, dat werkstertje, dan haar eigen karpet gestofzuigd, op deze drukke verhuizingsdag - en daar drie-twintig mee verdiend. Eigenlijk hadden we allebei wat meer kunnen uitvoeren. Maar daarvoor in de plaats kreeg ik lessen over geboorte en sterven, wijze raadgevingen voor de toekomst en Gods zegen werd voor me afgesmeekt - voor dat oude karpet en die andere rommel. Ik hoop van harte, dat ik Gods zegen krijgen zal -en geen proces wegens verduistering.

Want er wordt dringend een Wilton karpet van me terugverlangd, beige met mosgroene bloemen - ter waarde

127