Trammelant met de familie

lijke postwissels kun je de houtsnede van Jan Wittenberg krijgen, die hij van een geitje maakte. Dat geitje lacht een beetje en het is zowat pas geboren met fijne trillende haartjes - het leeft. Maar ik wil ook leven, ik wil niet sterven met andere mensen samen - met negenentwintig samen, zoals de broers van de werkvrouw - bomen van kerels - nog geen dertig jaar. ‘Een mens ken vlug wat krijge, voel-u-wel en dan is je speciaal en je boeljon en je sannetorium in de berrege je alles - wat een arm mens niet hep. Neem u nou dat doossie en doe je cente erin, en wees verstandig - wat hep u aan een geitje. As u nou weer es een moppie schrijft leg u de cente weg - een mens is maar een mens en u spaart voor de toekomst, voel-u-wel. Dood zijn is niks, dan ben je bij je God, maar sterreve, met zoveel mense, dertig bedde bij mekaar. Die één z’n oge wouwe niet toe, hij bleef maar kijke, toen wier der een scherm omheen gezet, voel u wel?’ Tot in het gebeente en mijn uiterste zenuwen voel ik het. Alles is zo vreselijk voorbij met zo’n scherm om je heen, als die negenentwintig anderen nog wat licht en zon mogen zien.

Ik wil een doosje met guldens en rijksdaalders hebben om mijn vege lijf zo goed mogelijk in stand te houden, wanneer ik bouillon en specialisten en sanatoria in het gebergte mocht nodig hebben. Misschien word ik nu wel een ernstig solide mens met een spaarbankboekje, wanneer dat medicijndoosje te klein wordt. Ik ben de werkvrouw, die het beige kleed, haar kleed nu, met ijver aan het stofzuigen is, oprecht dankbaar voor haar wijze

126