Trammelant met de familie

er stak iets van onheil in die zak, er kwam een vreemde carbollucht vandaan. De zak was te vol, tot boven aan toe was die zak gevuld en toegebonden met het soort hennep waar zelfmoorden mee gepleegd worden. Achter die zak stond Piet, zwarte Piet. Nu moet men zich vooral niet de vrolijk hupse, negroïde Piet met de zak van Sinterklaas voorstellen, een vertier brengend jongmens, met roet ingesmeerd, in het aardige middeleeuwse uitdragers-kostuum gekleed, dat tot ieders verbeelding spreekt van gezellige winteravondjes in huiselijke kring. Deze Piet had een manchester broek aan en was enkel hier en daar met roet ingesmeerd. Verre van aan huiselijke feestkrin-gen te herinneren bracht hij een vleug van donkerste ellende mee, gepaard gaande met sterke ontevredenheid en vloeken. Daar ik Piet voorlopig slechts voor een zakdrager hield, uit de hel gekomen, ging ik me met Walde-mar Schmitt bemoeien, mijn huurder. Hij stond somber naast de zak, verwilderd rondstarende en het behangsel honende, dat zijn kamer nu eenmaal had. Op dit behangsel nu had ik Waldemar Schmitt bij vorige, nog niet in kwaliteit van huurder afgelegde bezoeken met klem gewezen; het was het behangsel van een vorige huisbewoner, en het hoofdmotief bestond uit donkerblauwe rozen, die met kruisdruk erop aangebracht zijn. Ik had dat behangsel niet ontworpen, noch gekozen - het was van de vorige huisbewoner geweest. Waldemar had met moderne ontwerper-goedigheid over dat behangsel als een bagatel zijnde gelachen; hij zou iets met affiches doen, ganz toll moderne, ik zou iets met doeken doen,

102