Onmaatschappelijke voorkeur

’Ich bin der wunderschöne Lionel Die Mädchen sind mir hold,

Verehren mich wie Gold...’

Herr en Frau Posanzky echter vonden het zeer interessant en wilden weten, of het phenomeen Lionel onder zijn onberispelijk zittende rok ook een leeuwenstaart verborg, toen hij zingend en liedjes verkopend door de zaal ging. Buiten stond nu de zon in een lichte middag en ik was er met m’n Laddies-costuum niet in, alleen omdat Frau Irma en Herr Siegfried niet meer jong en verliefd konden zijn en er roetachtig zielig uitzagen. Dan dansten Remy and Doll iets schelms-speeldoosachtigs met onbenullig opgeheven wijsvingers en knikbewegingen. In het park hadden de kastanjes hun witte kaarsen aangestoken... Asta Nielsen is eenzaam, smartelijk gelaten en kortstondig gelukkig met een kapperachtig filmspeler. Asta Nielsen, wier bevende mond reeds weent om een vermeend geluk, waar haar ogen naar hunkeren en haar handen sidderend naar tasten. De pianist, die de Löwenmensch bij zijn schalks couplet begeleid had, speelde nu met voortdurend neergetreden pedaal vreselijk hard iets afschuwelijk sentimenteels, de film regende van ouderdom en het theater was muf en louche. Maar Frau Irma Posanzky dacht niet meer aan het krenkende gedrag van Neef Lippmann — ze liet de tranen zonder ze weg te wissen langs haar wangen biggelen, haar hand had ze op die van de heer Posanzky gelegd - ze waren niet jong meer en ook niet meer verliefd.

Het nieuwe mantelpak viel me pas weer in, toen wij buiten stonden, door de gewaarwording, dat ik het koud had. Ik verlangde naar m’n Russische blouse en de oude warme mantel, naar Copperfield, de Steinlen-meisjes en de koelie. Op de een of andere manier waren die de geschikte overgang na Asta Nielsen. Op Malte Laurids Brigge, Henriette Jacoby en ook op Lord Jim moest ik nog een week