Onmaatschappelijke voorkeur

uit als een Laddie,’ vleide Neef Lippmann enigszins verzoend, toen ik zijn nicht Irma ook een blouse liet uitzoeken - als een echte Laddie —; van zijn opgetogen nicht, die zich met innig welbehagen in de spiegel bekeek, zei het mispunt niets. Heb ik ook verteld, dat ik m’n nieuwe zomerhoed reeds op had - een oude Panama van Posanzky’s elegantste commensaal, rayonchef Freund? ’Een nacht in een emmer water zetten en de volgende dag kan men er het modernste ’Fassong’ van maken,’ was het recept van Frau Irma.

Eigenlijk had ik, aldus ladylike uitgedost in pak, hoed en frisse blouse, naar het park willen gaan. Doch de Posanzky’s voelden niets of niets meer voor het park... en zij zouden nu eens zeggen, wat ze het liefste wilden, de rest van de dag. Neen, geen park, dat volgens hen uit een beetje groen en wat zand bestond. Ze hadden vermoeide voeten en gaven niet meer om buiten, zeiden ze — dat was alleen goed voor verliefde mensen en jongelui. ’Weet u, waar u ons een reuze pleizier mee kon doen?’ — O, zeg het vlug, jullie, die niet meer jong zijt, nooit meer verliefd zult worden en niet meer om buiten geeft. Ik wil in mijn joyeuze voorjaarskleding overal heen, waar jullie het nog een beetje prettig kunt vinden. Ik — ik ben in de vrijheid en jong, en verliefd zal ik ook nog wel eens worden.

In het ASTA THEATER is het donker, koel en treurig. Vooral die éne phenomenale attractie, het variété-num-mer Lionel der Löwenmensch, geeft me het gevoel of de ellende van de ganse wereld op me neerdrukt. Lionel is over het hele gezicht behaard met ’seidenweiches Rot-haar’, zoals het programma enthousiast voorbereidt. De lieveling van vrouwen en kinderen is Lionel, altijd volgens dit programma — en hij geeft allerakeligste kushandjes, die ook met Rothaar begroeid zijn. En het liedje dat hij met snerpende stem zong, heeft me lang tot in m’n dromen vervolgd: