Onmaatschappelijke voorkeur

En zij hadden gelijk -- wanneer het eventjes niet regende, ging de heer Biedermann mee naar het strand en bouwde forten en kastelen, alsof hij zelf ook tussen de 13 en 15 was geweest. Zijn arme vrouw met de knellende laklaar-zen lag in het Grand Hotel geconfijte vruchten te eten, maar ook wij kwamen aan lekkernijen niet te kort. Terwijl mijn vader met twee zijner onaangenaamste en saaiste zakenvrienden dikke sigaren zat te roken in beschuttende strandstoelen, liepen mijn moeder, mijn zusje en ik met de charmante heer Biedermann op de Pier, waar wij op plombière getracteerd werden. Het was de eerste plom-bière van mijn leven, rosé, vanille en chocola - alles tegelijk. En bij de Turkse kramen kregen we wafels en sorbet en Turkish delight - het mag wel aan de frisse zeelucht gelegen hebben, dat we niet misselijk werden - de heer Biedermann huilde bijna, als je iets van hem weigerde. Hij wilde alles weggeven wat hij had - hij rukte zijn dasspeld uit zijn das, omdat ik die zo mooi vond, een grote ronde parel: ’Nimm Kiend,’ inviteerde hij me en stak haar direct op de bef van mijn matrozenblouse. Natuurlijk was mijn vader wéér de spelbreker, die me zonder een woord te zeggen de parel afnam en haar even zwijgend de lieve heer Biedermann teruggaf. Eigenlijk werd iedereen door de heer Biedermann meegesleept in een soort van roes -er kwamen elke avond meer wijn- en champagneflessen op de tafeltjes, en de heren schenen toch tot het bewustzijn te komen, dat men er minstens zo elegant als de hoofdober behoorde uit te zien. Alleen mijn vader en zijn vreselijke zakenvrienden bleven bij hun Selters en Victoria-water met het ongelukkige glaasje bier - ze zagen er uit als gewone mannen in hun goeie pak, als leraren, die een excursie naar een model-melkinrichting met de leerlingen hadden te doen.

Dit drietal, mijn vader en zijn vrienden, bleven ook die gedenkwaardige dag in de hall rustig een kaartje leggen, toen de heer Biedermann met de meeste andere heren van