Onmaatschappelijke voorkeur

’De dief zit binnen/ iNp me Frau Irma Posanzky al op de vuile, donkere trap toe. ’Bemoeit u zich een beetje met hem, hij houdt van een gesprek met ’gebildete Leuten’. Hij dreigt ons allen te vermoorden, omdat we hem aangegeven hebben. Pleeft u geld meegebracht? U had toch bij het hoofdje van Alfredje gezworen geld mee te bren-

g :ci.. ¹

Neen, dit droomde ik niet, dit alles was iets heel gewoons. Er zat een dief binnen, die door Frau Posanzky heel beleefd Herr Kurt genoemd werd. Deze Herr Kurt dan, die evenals ik nu commensaal in den huize Posanzky was geweest, had eens 88 Mark synagogegeld gestolen, dat Frau Irma voor een of ander kerkelijk doeleinde in handen was gegeven. Toen zijn straftijd om was, kwam hij als een soort boze geest op geregelde tijden bij Frau Posanzky opdoemen, om gelaafd en gevoed te worden. Ze hebben me voor ’lumpige’ 88 Mark aangegeven en zullen er voor boeten, was zijn onlogisch devies. Onder het uiten van de vreselijkste verwensingen deed hij zich dan te goed, terwijl de doodsbenauwde familie op een afstand toekeek.

Neen, van een droom was hier geen sprake, en ook had ik werkelijk bij het hoofdje van Alfredje gezworen, wat niets bijzonders was in den huize Posanzky. Aan deze zware eed immers ontkwam geen der pensionnaires. - Ik geloof, dat niemand van ons er aan dacht, hoe vreemd en roekeloos het was, op de kleine, ronde kroeskop van het onschuldige Alfredje verplichtende en dure: bezweringen te stapelen. Niemand van ons... Wie waren wij ook? Arme bliksems, die voor wat onderdak en voedsel, het zonderling bandeloze, maar toch wel menselijk warme régime van Irma Posanzky hadden aanvaard.

Ik hoorde ook tot haar onderdanen - zeker - ik ook... Geen weelderige hotelhalls meer met languissante ha-