Onmaatschappelijke voorkeur

geen Dostojefskiaanse psychologie voor nodig om deze man te doorgronden.

Hij liet me alles zien, zijn handschoenen, zijn das, zijn schoenen en zelfs een tip van zijn sokken. Op deze manier kreeg ik de Stetson Hat ook te bewonderen; het was er een van 19 gulden. Toen hij me op zijn schoenen opmerkzaam maakte, betrok zijn kinderlijk gelaat: ’Oggut, dat is erg voor ons soort werk, ziet u wat voor stuk ik onder die schoen mot drage... het is zo slecht voor het vak... ik hield altijd van mooi groot werk... ik ben niet voor kruimelen.’ Op mijn belangstellende vraag hoe het dan toch gebeurde, vertelde hij bereidwillig dat hij toen reeds te zwaar scheen te zijn: Tk gaan de deur gewoon binne in die villa op klaarlichte dag en ik had heel aardig zaken gedaan, daar denk ik, ga nou boven achteruit weg, anders kunne ze zien dat het ’werk’ van F. is. Vroeger sprong ik van zo’n verdiepinkie of het een dansie was en daar tippel ik inene zo lelijk naar bene je. Risico van het vak hè. Dat kan de beste gebeure, maar ik was toen ook al iets te corpulent.’ Van het hele relaas begreep ik eigenlijk alleen dat de heer F. lelijk gevallen was. ’Waarom op klaarlichte dag,’ vroeg ik, ’gebeurt ’dat’ niet altijd ’s nachts?’

’ Verzekeringswerk, zotezegge,’ antwoordde hij vaag en op mijn dom-vragende blik legde hij geduldig uit: Tk heb veel aan verzekeringswerk gedaan.’

’Inspecteur?’, vroeg ik, nog steeds niet erg op de hoogte van de situatie.

Er volgde een bijna onbeleefd gelach en verontschuldigend zei hij: ’U bent toch ook nog een groentje. Kijk es, daar heb u een poppetje en een plaatje’ — daarbij wees hij op het Tangfiguurtje en de Redon-litho, ’dat gaan u nou verzekeren, zegge me voor 300, zegge me voor 500, zegge me 1000; ’t is maar onzin wat ik zeg, want dat benne maar prulletjes,’ aldus met vakmans-dédain mijn kunstschatten critiserend. ’Dan roep u mijn en zeg Jan, zeg u, breng dat weg en we delen samen. Mooi werk dat verhuizen, weinig