Onmaatschappelijke voorkeur

ik dame-huishoudster ben, zeg u maar gewoon de werkster/ aldus wilde juffrouw Leent je zichzelf in eens degraderen vanwege de geopenbaarde Schande — immers een Familie-Schande    Een echte zelf-kastijding, want ze

was dol op het vreselijke compromis-woord dame-huis-houdster.

Nu de voorstelling van de contourloze materialisatie van No. oioio plotseling voor mijn geestesoog verdwenen was, kwam in plaats daarvan die van de Inbreker. En mijn verbeelding ging zich bezighouden met dit stellig de fantasie prikkelende begrip. Duistere perspectieven openden zich: de Wereld van de Misdaad lag om zo te zeggen vlak naast mij. Het was dan ook een voor de gewone burger niet minder dan sensationeel geval: moge hij voor vakmensen als juristen een alledaagse verschijning zijn, ikzelf had nog nimmer persoonlijk contact met een inbreker gehad en plotseling bleek deze op het innigst met mijn argeloze huishouding verbonden via, mijn dame-huishoudster. Wellicht door deze associatie met mijn zachtaardige en eerzame Dame-Huishoudster moest ik onmiddellijk denken aan de Gentleman-Inbreker.

Van een Gentleman behoefde ik me niet een voorstelling te maken: ik had er wel een stuk of drie echte in mijn leven van gezien; maar van een moderne Inbreker had ik een fantastische visie, als modern mens minder aan Lom-broso ontleend dan wel aan detective-romans en vooral aan de film. Ik herinnerde me de elegante Heer met het Stetson-Hat-gezicht, de op de hachelijks te ogenblikken steeds uitnemend geklede Dandy met de beminnelijke, hoewel ietwat slome, doch voor de filmkenner veelzeggende glimlach en de onnavolgbare trage geste waarmee hij het woord ’Cigarette’ begeleidt op het moment dat achter zijn ondoordringbaar voorhoofd bliksemsnel een ingenieuze inbraak tot in de finesses wordt uitgewerkt. Maar ook de Geweldenaar van het krachtpatser-type met het Neandertaler uiterlijk, en nochtans met een tedere