Onmaatschappelijke voorkeur

hele bezit op ’t ogenblik - het pak tomaten en m’n nieuwste masker.’

Nu wil hij meubels hebben, deze laatste der bohémiens, zich onvrij maken met een ameublement, een kapstok en een belastingbiljet - inplaats van zorgloos op een zolder te blijven bivakkeren, die alleen gemeubeld is met gammele kisten, een hoeveelheid klei en gips en enkele bizarre verbeeldingen, die hij uit deze materiën heeft doen ontstaan. Ik weet dat alles heel erg zal worden, wanneer hij de meubels krijgt [hoe komt hij eigenlijk aan de ƒ 20.-?]. Hij zal in een der saaie nieuwe wijken een derde étagetje huren, voor de zakelijk ingedeelde vensters mijn af gedankte vitrage-gordijnen ophangen en met het fantastische meisje, waar hij altijd mon amour tegen zegt, trouwen. Een kruideniersboekje en andere verantwoordelijke verplichtingen zullen maken, dat hij nooit meer mon amour tegen zijn vriendinnetje zal zeggen, die geen leuk, kleurig in bonte lappen gehuld vriendinnetje meer zal zijn, maar een nette mevrouw in een donkerblauw mantelpak. En zulke mevrouwen zijn er tóch al zóveel. En hij - hij zal een illustratie worden van ’t navrant-geestig lied ’De kleine burgerman met zijn confectiepakkie an.’ O, hij mag geen confectiepak je van ƒ 14.75 ^{met twee} rijen knopen dragen, want zijn hardpaarse Russische kiel vloekt zo heerlijk tegen zijn vuurrode haren. Laat de werkvrouw ze maar nemen, mijn onzalige overtollige meubels. Misschien zullen ze bij haar minder onheil stichten. Ze heeft toch al twaalf dessertvorkjes in étui door de cadeaubons van haar goedertieren margarineleverancier. En het bezit van een schemerlamp met imitatie-perka-menten kap is haar mogelijk gemaakt, doordat zij haar zeepvlokken van een weldoener der mensheid betrekt. Goed, laat zij maar van mijn meubels genieten, wanneer zij bij de voorname schemer van deze lamp haar dessert tot zich neemt.

Met deze verlossende gedachte keer ik mij enigszins te-