Onmaatschappelijke voorkeur

- en de verwachting van iets, dat als een sprookje zou zijn en nog werkelijk daarbij. Turkish delight, plombière en parfum worden met geld betaald - dus zijn werkelijk, doch ergens beginnen ze in de droom, wanneer je 13 jaar bent. En alles ging weer heel gewoon: we kregen net als vroeger runderlapjes met rode kool en dronken er gewoon water uit de kraan bij; en mijn vader trok na het eten zijn pantoffels aan, wat hij in het hotel toch niet gedurfd had; waar ik blij om was geweest, omdat ik een hekel aan mannen op pantoffels had - vooral wanneer ze een dikke sigaar paffend uren lang in de krant keken, en ik dan stil moest zijn. Alles ging weer heel gewoon.

Tot op een herfstachtige avond lang na de vacantie, wel drie weken erna, die nare zakenvrienden van mijn vader bij ons op bezoek kwamen - met een courant zwaaiend en zo vrolijk en uitgelaten, als ik ze de hele tijd in dat hotel nog niet gezien had. Mijn vader scheen vergeten te hebben, dat ik ergens in de kamer zat. ’Opzienbarende arrestatie van buitenlands bankier,’ las hij luid, ’millioenen-zwendel - geruchtmakende affaire.’ Ik dacht: wat paffen ze alle drie op dezelfde manier aan hun sigaren en wat heeft mijn vader lelijke dikke vrienden, toen ik ineens de naam Biedermann hoorde. Ik had al dagelijks verwacht, dat Mischa nu met al het lekkers en het pleizier eindelijk eens komen moest - dus vroeg ik plotseling: ’Komt Mischa op bezoek, wanneer komt hij?’ Mijn vader en zijn vrienden keken me op zulk een vreemde manier aan, dat ik angst kreeg - er is geen erger uitdrukking op iemands gezicht dan die van leedvermaak, het is een lach, waar een straf op moest staan. ’Je Mischa komt niet,’ zei de ene vriend met de hangsnor treiterig lachend, ’je Mischa heeft geen tijd om op bezoek te komen, hij mag van de gevangenisdirecteur niet naar je toe.’

Mijn vader zag, dat ik er niet veel van begreep, en merkte kortaf op: ’Herr Biedermann is een oplichter, het staat in de courant, hij is gevangen genomen.’ En ook mijn va-