Onmaatschappelijke voorkeur

de werkvrouw — bomen van kerels - nog geen 30 jaar. ’Een mens ken vlug wat krijge, voel-u-wel en dan is je speciaal en je boel jon en je sanne torium in de berrege je alles — wat een arm mens niet hep. Neem u nou dat doos-sie en doe je cente erin, en wees verstandig - wat hep u aan een geitje. As u nou weer es een moppie schrijft leg u de cente weg - een mens is maar een mens en u spaart voor de toekomst, voel-u-wel. Dood zijn is niks, dan ben je bij je God, maar sterreve, met zoveel mense, 30 bedde bij mekaar. Die één z’n oge wouwe niet toe, hij bleef maar kijke, toen wier der een scherm omheen gezet, voel u wel?’ Tot in het gebeente en mijn uiterste zenuwen voel ik het. Alles is zo vreselijk voorbij met zo’n scherm om je heen, als die 29 anderen nog wat licht en zon mogen zien. - Ik wil een doosje met guldens en rijksdaalders hebben om mijn vege lijf zo goed mogelijk in stand te houden, wanneer ik bouillon en specialisten en sanatoria in het gebergte mocht nodig hebben. Misschien word ik nu wel een ernstig solide mens met een spaarbankboekje, wanneer dat medicijndoosje te klein wordt. Ik ben de werkvrouw, die het beige kleed, haar kleed nu, met ijver aan het stofzuigen is, oprecht dankbaar voor haar wijze waarschuwingen en goede raad - en schenk haar daarom nog een kapstok en een spiegel, die ik ook niet helemaal thuisbrengen kan. Die stofzuiger klinkt me als muziek in de oren; waar een stofzuiger is, is het sterven ver, en het leven heerlijk dichtbij. Hoewel de dank en de zegenwensen van de werkvrouw me wat verlegen maken: ’Het kan u nooit kwaad in het leven gaan, voel-u-wel. God zal u ervoor zegenen, wat u voor een arm mens doet - en nog zulke prachtige stukke.’ Ik kan haar toch moeilijk zeggen, dat ik het kleed en de andere dingen niet mooi vind, nu ze er zo’n pleizier in heeft. En eigenlijk vind ik op het ogenblik niets lelijk meer. Er is geklop, ruzie, geschreeuw -er is leven — ik zou desnoods dat kleed eeuwig in mijn kamer kunnen hebben.

in