Huil niet voor de tijd gekomen is

In geen enkel opzicht had ik het ooit mijn vader naar de zin kunnen maken; ik behoorde niet tot het soort kinderen dat hij mocht, innerlijk en uiterlijk niet. Hij hield van rustige, gematigde kinderen en mensen met ernstige en behoorlijke gezichten en kapsels, kinderen die het tot iets zouden brengen en mensen die het tot iets gebracht hadden in de maatschappij. Mijn wanhopige luide huilbuien vond hij al even onuitstaanbaar als mijn niet te stuiten lachaanvallen, hij begreep ze beide niet, hij kon zich niet voorstellen, dat er dingen bestonden waar je zo waanzinnig om huilen of zo uitbundig om lachen moest. Mijn vader heb ik trouwens zelf nog nooit zien huilen en lachen deed hij heel spaarzaam met de lippen op elkaar en dan leek het nog of het hem moeite kostte. Soms werd het groen van zijn ogen even wat blauwer, en dat was zijn manier van lachen; het stond heel mooi, maar het was meestal niet voor mij bestemd. Hij kon me met zulk een koude en misprijzende blik aankijken, vooral bij de woeste huilbuien, dat ik me tot een niets voelde ineenschrompelen en uit armzalige reactie tot de ergste brutaliteiten overging, die het hele gezin met afgrijzen als een soort heiligschennende en revolutionaire taal aanhoorde: ‘Laten we die vent er toch uitgooien,’ stelde ik brullende mijn kleine bevende moeder voor, ‘hij vindt het toch niks prettig bij ons en laten we gezellig kamers gaan verhuren zoals bij Jopie Kuyl, daar hebben ze altijd plezier en de heren brengen van alles mee voor Jopies moeder en zij heeft een vader, nou, die heeft pret voor tien, als hij zijn borreltje maar heeft. Wat hebben we aan zijn geld - ofje nou samen met Daatje kookt voor ons vieren of voor twaalf mensen; Jopies moeder zegt dat het op de grote hoop veel gemakkelijker en goedkoper gaat. Laatst hadden ze geen kolen meer, toen heeft Jopies vader een tree uit de trap gezaagd, toen moesten ze allemaal zo leuk