Huil niet voor de tijd gekomen is

Meneer (m’n vader dan) schudde beslist zijn hoofd en zei koeltjes: ‘Dat is ze niet, maar ik neem haar nu onder mijn leiding. Ze komt bij mij op kantoor. Ze zal ervan lusten!’ Deze laatste zinswending scheen zelfs op Pruimedantje indruk te maken (ik geloof dat hij bijna net zo bang voor ‘meneers’ groene ogen was als ik). ‘Weest u maar niet al te streng met haar, ’ pleitte hij nog goeiig toen hij wegging.

Ik ben dan werkelijk onder meneer z’n leiding gekomen en ik heb in die twee maanden elke dag m’n ogenblik van ‘roem’ verwenst.

Als enige lichtpunten uit die tijd herinner ik me de verkoop van nieuwe postzegels die ik uit de kleine kas ‘nam’ en voor de helft van de prijs verkocht, en de vriendschap met een jongetje, Simon genaamd, dat alle operettewijsjes uit z’n hoofd zingen kon en m’n ellende als jongste bediende’ deelde. Meneer noemde ons ‘imbéciles’ wanneer wij onze arme hoofden pijnigden met berekeningen die nooit uitkwamen, en dof voor ons uitstaarden in de grijze wanhoop van het kantoor zoals plechtig van buiten op een transparant boven de deur stond geschreven, wat echter van binnen gelezen het geheimzinnige woord root-nak met Russischachtige letters vertoonde.

Dat jongetje Simon is nog een heel flink, net mens geworden; laatst zag ik hem met een prachtige lichtbeige, perzikachtige overjas en een grote krokodilleleren map onder de arm voorbij flaneren. Hij heeft nog lang met succes in rootnak vertoefd, lang nadat ik reeds als volkomen onbruikbaar tot het aangename, verantwoordingloze bij lopers gilde was overgegaan. Een uitstekende agentuur in passementen en fijne kantsoorten moet hij hebben.

Welk een geluk dat er vlijtige, doelbewuste mensen bestaan, die het besluit nemen om handelsagent, apotheker of jurist te worden. Hoe dankbaar ben ik die jongen die zo mooi landkaartjes tekenen kon. Hij verkocht mij laatst eigenhandig een ons griotjes tegen de hoest. Zou ik ooit het secure en rustige vak van apotheker hebben kunnen beoefenen? En de roman, die ik den-