Huil niet voor de tijd gekomen is

gen? Hoe prachtig zal het zachte licht op de kleurige vogels schijnen. Misschien krijg ik de visjes toch in een aquarium in plaats van in een jampot... Duitse grammatica op een dag als deze; de Punische oorlogen, terwijl ze thuis misschien de lampions al ophangen; Alpenpassen uit je hoofd moeten weten, wanneer er een taart klaarstaat waar dertien kaarsjes op branden!...

Het zakmes echter met drie afdelingen en kurketrekker gaf me m’n boezemvriend reeds kort na schooltijd als een kleine voorbereiding tot het zeldzaam toverachtige dat komen zou. Welk een verrukkelijk idee met een eigen mes je taart aan te snijden. En de mogelijkheden die een eigen kurketrekker kan opleveren, zijn niet uit te denken...

Eindelijk, eindelijk de trap, de kamer! Doch er is nog geen feestelijk stemgeruis te horen, er hangen geen groene slingers op de deur. En lampions -- waar zijn de lampions?!

Het kille elektrische licht laat alles heel duidelijk zien: de postwissel van tien gulden die je grootmoeder stuurde, omdat je naar haar genoemd bent en waar je voor kopen mag watje wilt. Welk een hoon! Naar de spaarbank gaan ze, de tien gulden die je nooit te zien krijgt. En de harde zilveren rijksdaalder van tante Net, de rijksdaalder die op zichzelf een aardig geldstuk is, zo groot en zo rond - waar kwam die anders terecht dan in een doodgewone, vervelende spaarpot, waar je hem niet eens uitpeuteren kunt. ‘Waar zijn mijn gestreepte vissen en mijn groene vogels?’ vraag ik, nog steeds van verwachting trillend.

‘Ik weet niet watje bedoelt,’ antwoordt m’n moeder, ‘hier is een mooie winterjurk met drie paar makko kousen. En wat zeg je van de prachtige, stevige schoenen die vader je gegeven heeft?’

Wat ik zeg van een gewone winterjurk, die ik toch had gekregen, van misselijk nuttige kousen en onuitstaanbaar degelijke schoenen, die tot overmaat van ramp nog zwart zijn...

Hoe kwam ik eigenlijk op het idee een taart met dertien vlammetjes te verwachten - waar haalde m’n fantasie de kleurige