Huil niet voor de tijd gekomen is

een chaos van wurmen, stippen, strepen...

Duidelijk hoorde ik oom Ricardo met zijn zeer gearticuleerde stem vertellen over een prachtige renstal, die hij op een kritiek ogenblik voor een appel en een ei had moeten verkopen, toen zijn beste renpaard, waar hij alles op gezet had, vlak voor de eindstreep en de overwinning - was het wellicht boos opzet geweest? - op onverklaarbare manier gestruikeld was. Dan ging ’t over een wijnrestaurant, waar hij zo royaal mee was omgesprongen dat hij z’n klanten, nadat ze betaald hadden, als een soort revanche - meer gastheer en grand-seigneur dan een op zijn voordeel bedachte waard - van zijn beste wijn te drinken gaf a discrétion en waar mijn vader ook nog plezier van gehad scheen te hebben, want hij noemde telkens een wijnsoort op die oom Ricardo nog vergeten had. Het wijnrestaurant leek me een droom te zijn geweest, oom Ricardo zei het zelf: ‘Alles van het beste verzeker ik je, un rêve; en mijn vrouw, Lydia, zat er toen zo beeldig bij, un rêve dans un rêve. Herinner je je Lydia nog, was ze geen beauté, och God, een beauté met een poppenkopje. Jullie hebben haar nog op haar sterfbed gezien, op een zolderkamertje, alles verloren, weg, fini.’ En oom Ricardo begon weer met ontzettende snikken een nieuwe huilbui in te zetten, met woest rollende ogen en de wanhoop nabij. Gelukkig kwam de anders verwenste atlas nu goed van pas. Oom Ricardo wist natuurlijk dadelijk uit dat ge wurm de zijriviertjes van de Donau op te vissen (nooit heb ik de Isar en de Inn vergeten). Aan elke plaats had hij een herinnering, een treurige of een schone, oom Ricardo scheen wel overal geweest te zijn. Op die manier leerde men tenminste aardrijkskunde, vond hij, tot mijn vader een beetje ongeduldig zei: ‘Ga nu maar zelf verder met je les.’

Zijriviertjes Donau... (mijn gedachten dwalen weer af)... Boedapest, storm, regenvlagen, oom Ricardo, geen handdoek, geen zeep, alleen maar een tandenborstel en het portretje van het kind. Viola, het pak dat hij goddank ’s middags bij vaders afwezigheid had kunnen aantrekken. Wat een geluk dat vader hem niet in de toestand gezien had, zoals hij vanmiddag na een