Huil niet voor de tijd gekomen is

Plotseling zat ik temidden van mijn vijanden... Even poogde ik me er nog mee te troosten, dat ik in een droomtoestand verkeerde, een soort van boze nachtmerrie, waaruit ik wel weer ontwaken zou... Doch een minuscuul schoteltje, waarop één bonbon lag, bracht me aan het verstand, dat ik wel degelijk wakker en zelfs een buren visite aan het ondergaan was.

De kleine visitekaartjes van de nieuwe buren, die uit een landelijke omgeving stammende, patriarchale zeden weer invoeren wilden, hadden me reeds het ergste doen vrezen. Wanneer, flitste de gedachte door mijn brein, wanneer ook andere bewoners van het straatje de plechtige aankondiging ‘Thuis, zondag van 3-5’ ontvangen zouden hebben... Indien ook zij gehoor aan deze uitnodiging wilden geven om op het vastgestelde uur bij de nieuwe buren hun opwachting te maken...

Ik durfde het geval niet verder door te denken en koos een weliswaar gemakkelijke, doch laffe uitweg: het visitekaartje werd in het schrijftafellaatje van de ‘nare dingen’ gedeponeerd. Daar lag het rustig en goed verborgen tussen een belastingwaar-schuwing ‘binnen drie dagen’ en de ernstige vermaning van de leesbibliotheek een onvindbaar boek alsnog terug te bezorgen. Maar huisgenoten, vrienden en verwanten wezen me er met onaangename nadruk op, dat mijn taktiek niet de juiste was en indruiste tegen alles wat met beschaving en goede manieren te maken had. ‘Men’ hoorde aan zo’n uitnodiging van nieuwe buren gehoor te geven.

‘Men’ belde dus tussen drie en vijf aan en merkte reeds in de gang, dat alle verschrikkelijke voorgevoelens bewaarheid zouden worden. Want aan de uit sierlijk gebogen bamboe vervaardigde kapstok hingen alreeds het lichtbeige overjasje van het dikke beursmeneertje, de plechtige hoge hoed van de ex-politie-