Melodieën der stilte

SEPTEMBER.

De boomen dragen weer melankolieke kleuren.

Welhaast is ganseb vergaan bun trotsebe zomerpraebt.

De velden zijn nu vol van oude aardegeuren En ieder uur verliest de zonne meer aan kraebt.

De wingerd, die verbloedt in donkerroode tinten,

Drinkt gretig, als voor ’t laatst, de sebaarsebe stralen zon. In koorts klemt bij zieb vast aan raamkozijn en binten, Onwillig, af te staan, wat bij des zomers won.

Hoe is mijn hart vol rouw om wat weer gaat verdwijnen: De zoete bloemengeur, de kleuren van bet woud,

Der bonte vlinderrei blij feest van speelscbe lijnen,

De milde ochtendstond, bet laaiend avondgoud.

Nu komt, na ’t zomerfeest, de ernst weer aandacht vragen De herfst werpt op mijn ziel zijn schaduw van verdriet. Mij n donkerdroeve hart beweent voorbije dagen . . .

De regen tokkelt zacht een oud weemoedig lied . . .

Kom bij mij nu, mijn lief, en laat ons zachtjes praten.

Leg op mijn moede hoofd je koele, slanke hand .. .

Want wat ook henenging, jij bent mij toch gelaten En mild schenk je mij troost om het ontluisterd land ...