De kinderen van de Gazzan

vrouw ole we sjolem was ene Schoentje Pakkedra-ger.

Carry vroeg het na en toen het waar bleek kocht ze, zonder aanzien van kwaliteit of prijs, ladingen mandarijnen en sinaasappels van hem, want dat was ook, beweerde ze, enorm goed voor ons en voor Da-vid.

Op tafel stond steeds een prachtige chinese kom met dat fruit. Maar eenmaal, vertelde Carry, kwam, terwijl ze met David aan de kar stond, mijn zwager er bij staan en zei een paar vriendelijke woorden.

David zag natuurlijk met een oogopslag dat Pit niet ‘een van ons’ was.

Toen Pit doorliep zei Carry: ‘Dat was mijn man, David.’

En David, aldus Carry, was opeens niet meer het sjofele kleine mannetje, maar de vertegenwoordiger van de orthodoxe jood. Met een misprijzende blik op de lange goj zei hij: ‘Keur ’t af, keur ’t sterk af.’

Carry was een minuut volkomen beduusd, toen stak ze David de hand toe en zei: ‘Dat is ook als vrome jood je plicht, David, dat zal mijn vader in je waarderen, als ik het hem vertel.’

Het was reusachtig moedig van hem, want hij wist niet hoe zijn klant dit op zou nemen.

Wij hadden van toen af aan een enorm respect voor David en Carry sloot hem in haar hart.

Tegen de hoge joodse feestdagen verhuisde menige vette kip van Jaan, de kippenvrouw, naar de kar van David.

Een groot evenement was het ook toen Carry op

58