De kinderen van de Gazzan

bij moeder beklaagde over het steeds erger wordend liberalisme van de jonge joodse generatie. Moeder troostte hem dan met koffie en koek en de oude man bestond het te zeggen: ‘Meneer De Haan, als u en ik het beleven dat we dood zijn..Hij had een groot zwak voor Kerlien, zoals zij voor hem bleef.

Als een joodse jongen (meisjes telden niet mee) 13 jaar wordt is hij werkelijk meerderjarig en was dus voor de joodse wet een man. De sabbat na zijn verjaardag moest hij dan hardop voor de gehele gemeente een stuk uit de Thora zingen en dat was in het moeilijke Hebreeuws echt geen grapje, daar alle mannen scherp luisterden naar het kleinste foutje.

Het was de taak van vader om de jongens daarvoor klaar te maken, maar toen de zonen van de oude Bram Drukker aan de beurt waren, verklaarde vader dat hij geen kans zag om de eerste, ‘Hakkie’, die volgens mijn vader ‘de grootste Gammer (stommeling) van de wereld was, iets in zijn verstopte ger-noeug (letterlijk verstopt hoofd) te stampen.’

Carry, die toen 17 jaar was, bood aan, het eens te proberen.

Het werd een door de hele joodse gemeente erkende triomf, want op die gedenkwaardige sjabbas zong Hakkie, hoewel vreselijk door zijn neus (Carry kon hem meesterlijk nadoen), het hele gedeelte zonder hapering of zelfs maar de kleinste fout op.

laren later, toen Carry een lezing in Zaandam hield, waar we samen naar toe gingen, kwam in de pauze Hakkie naar ons toe en zei; ‘Kerlien, ken je me nog?’ ‘En of Hakkie,’ en meteen neuriede zij de melodie die bij het bewuste stuk hoorde.

56