De kinderen van de Gazzan

begrepen, ik ben ook eigenlijk geen mens voor zulke dingen’. Ze was inderdaad volkomen a-technisch.

‘Nou moet ik wat anders maken,’ zei ze resoluut en verdween in de keuken.

‘Neem iets van de banketbakker en laten we gaan wandelen,’ stelde ik hoopvol voor. Maar dat was haar eer te na. ‘Stel je voor, Jaan (mevrouw Queri-dó), die altijd iets lekkers toe maakt.’

Een van mijn liefste herinneringen aan Laren waren de bezoeken van vader, die rustend was en na moeders dood in een pension in Amsterdam woonde.

Hij kwam dan, zijn brood, bordje en mes bij zich.

Wij zorgden angstvallig dat er niets op tafel stond wat hem zou kunnen hinderen en Carry of ik zorgden zelf voor de koffie, kookten de melk in een pannetje dat, zoals vader wist, in Carry’s kamer stond en alleen voor dit doel gebruikt werd.

Met mijn zwager kon hij goed opschieten. Hij had een grote eerbied voor wat hij noemde ‘een geleerd mens’. Daarbij was Pit de hoffelijkste man die ik in mijn hele leven ontmoet heb. De tedere trots waarmee vader naar Carry keek, maakte zijn bezoeken altijd tot iets zeldzaam moois.

Een maal is vader geweest met de oude Sjammas (koster) van de Synagoge uit Zaandam, die gelijk met vader daar weg was gegaan en ook in Amsterdam woonde en vader geregeld sprak.

Deze oude man, die we altijd als ‘oud’ gekend hadden, was met ons leven verweven, omdat hij iedere zondag het kerkgeld kwam ophalen en zich dan

55